Aşktan Korkmak

Aslında ben “aşk”ı hiç sevmedim. O da beni sevmedi sanırsam. Hiç inanmadım, güvenmedim. Yapmacık geldi çoğu şey. Belki yaşımdan dolayı böyle düşünüyordum. Gerçi 20’ye yaklaştık  ama gerçekten çocukluğumdan beri “aşk”a güvenmedim. Artık bu şehir bana dört duvarı kapalı bir oda haline gelmeye başladı. Gitmek istedim, hatta ölmek bile istedim, hatta ve hatta kendimi öldürmek bile istedim. Yapabilirdim aslında ama neye yarayacaktı. Aşk diyordum ne saçma bir kelime. Halbuki benim bildiğim aşk bir bayan ve erkeğin yıllarca o yastığa baş koymasıdır. Çoğu insan ilk görüşte “aşk”a inanır ve o kişiyle beraber olur. Geri kalanı ise, iki günlük “aşk”tır.

Hani demiş ya büyük üstat NEŞET ERTAŞ “Gönül kimi severse, aşk onda güzeldir, bir de şu var; gönlün’ün eşini bulan gârip değildir” bunu her seviyorum, aşığım, ölürüm, biterim diyen kimse yapmaz, yapamaz. Gönlüne, ömrüne güvenen ve inanan aşıklar yapar. Bende sevdim işte, çok ama çok düşündüm bazı geceler sabahlara kadar oturdum öylece karanlıkta düşündüm. Neden olmasın, neden bende “aşk”ı tatma yayım ki dedim. Artık kendime güvenme vakti gelmişti sanırım, olsa da, olmasa da. Beni ona bağlayan bir şey vardı, ama günlerdir, aylardır hatta yıllardır bu bağlılığa bir türlü açıklık getiremiyorum. Korkuyorum galiba aşık olmaktan. Birini sevmekten, güven vermekten. Yine demiş ya büyük üstat “Aşk biterse yorulur insan.” ben o aşk’ı tatmadan yoruldum bu hayatta.

Size saçma gelecek birine aşık olmaktan ondan korkmak. Aşık oluyorsun neden korkuyorsun diyeceksiniz. Bilmiyorum. Bilsem korkmam. Ama aşık olmaktan birini sevmekten korkuyorum artık. Çünkü ben bu hayatta bazı kişiler haricinde hiç sevilmedim. Seviliyor gibi gözüktüm ama öyle değilmişim işte. Ben bu hayattan çok şey istemedim. Sadece sevilmeyi ve aşk’ı istedim. İkisi de olmadı. Sadece gönlüm viran oldu.