Yalçın Güler Blog 11 Yaşında

Ve zaman usulca fısıldadı, şaka gibi ama blogum 11 yaşında. Yahu, diyorum 11 yıl nasıl geçti. 11 yılda ben neler yaşadım da bu blog ayakta durdu. Bir çok kes sorun yaşasam da hatta tanıdığım kişiler tarafından hacklensem’de yılmadım ve ölene kadar da bu siteyi olabildiğince güncel ve ayakta tutmak için çabalayacağım. Helal olsun bana. Duygulandım yine.

Yıllar Geçti

5 – 6 -7 -8 derken baksanıza 11ci yıla gelmişim. Galiba bu kadar uzun zamandır blogu ayakta tutan nadir kişisel bloglardan birisiyim. Eğer yanlış isem lütfen düzeltin. Bir insan toplasan bir gün yazar iki gün yazar. Hadi biraz daha sabredip dişini sıksın 2 ay yazsın. Ulan ben 11 yıl ne yazdım be. Ve şaka gibi yazdıkça devamı geliyor, akıyor. Çünkü her gün başka bir olay, başka bir deneyim kazanıyorum, başka bilgiler öğreniyorum. Ee bunları sizlerle paylaşmasam benim yazı yazmamın bir anlamı kalmaz bence.

İnsanın içinde birikmiş o kadar çok şey oluyor ki bazen, ne anlatabiliyor nede bir köşeye yazabiliyor. Ha bide yazıp yazıp sildiklerimiz, tam anlatacakken boş ver ya deyip geçiştirdiklerimiz. Söz uçar yazı kalır, derler. Anlatacak hiç kimsem olmasa da bende yazmaya devam ediyorum. Ha bu arada yanımda tabii ki de çayım fonda olmazsa olmazım Neşet Baba var. Bide gönlümün ve klavyenin sesi var.

Ne demiş Neşet Ertaş, “halden anlamayanı kendi haline bırak, zaman ona halini anlatır kurban olduğum…“. Benimde işte halimden kimse anlamadı kimse dinlemedi beni. Belki anlattığım şeyleri de öylesine yalandan dinlediler. Bende zamana bıraktım, yazdıkça yazdım yazdıkça yazdım ve koskoca 11 yılı devirdim. Zaman bana her şeyi çok iyi anlattı. Hem de çok.

Hatalı cümlelerim, kelimelerim illa ki olmuştur, sürç-i lisan ettiysem affola. Eyvallah.